U proukrajinskoj alijansi se širi ratni zamor. Postoji rizik od raskola: dok Njemačka, Francuska i Italija žude za okončanjem rata, Istočna Evropa želi da oslabi Rusiju u ratu na iscrpljivanje. U međuvremenu, Britanci se etabliraju kao geopolitička sila izvan EU
Preplavljen razočarenjem i gorčinom: „Dozvolite mi da izrazim svoju duboku zabrinutost za Evropsku uniju. Zaista mi vas je žao“, rekao je albanski premijer Edi Rama u Briselu u četvrtak popodne.
Neposredno prije toga, 27 šefova država i vlada EU nije moglo da se na samitu sa državama Zapadnog Balkana dogovori o otpočinjanju pristupnih pregovora sa Albanijom i Sjevernom Makedonijom. Tužno je vidjeti, rekao je Rama, da čak ni pandemija korone ni rat na evropskom kontinentu ne mogu da dovedu do jedinstva u EU.
Ali da dvadest sedmorica to mogu, Šolc, Makron & Co. pokazali nekoliko sati nakon Raminog obračuna sa njima, kad su jednoglasno proglasili Ukrajinu i Moldaviju za zemlje kandidate za članstvo EU. Korak koji bi bio nezamisliv bez ruskog napada na Ukrajinu. „Istorijski trenutak“, rekao je predsjednik Evropskog savjeta Šarl Mišel. Od ruske invazije su države EU pronašle novo jedinstvo. Među šefovima država i vlada EU vlada novi duh, izvijestio je u četvrtak uveče slovački premijer Eduard Heger.
Od početka rata EU je usvojila šest paketa sankcija – iako njihovo sprovođenje ne ide podjednako dobro u svim zemljama članicama. Istovremeno, EU naširoko podržava Ukrajinu. Pa iako bi mogla puno više: Unija organizuje alternativne transportne rute za pšenicu iz Ukrajine, zemlje EU dočekuju ukrajinske izbjeglice raširenih ruku, a Brisel finansira isporuku oružja i opreme Kijevu. U koji dolazi premalo svega toga, ali za EU, koja je uvijek u sjenci NATO-a, ovo je veliki korak.
Pitanje je samo: koliko će ovo jedinstvo trajati – već na jesen, kada se nagli rast cijena nafte i gasa u potpunosti odrazi i na zemlje poput Njemačke, podrška Ukrajini među stanovništvom mogla bi da oslabi. To se već jasno vidjelo u pregovorima oko naftnog embarga u šestom paketu sankcija.
Pored toga, postoji opšti ratni zamor. Nedavno istraživanje European Council on Foreign Relations u deset zemalja EU pokazuje da se otvara jaz među građanima Evrope. Trideset pet odsto ispitanika želi da se rat što prije završi, čak i ako Ukrajina mora da ustupi teritorije Rusiji. Samo četvrtina ispitanika smatra da je važnije kazniti Putina zbog invazije na Ukrajinu.
Ova diskusija se vodi i u gremijima EU. Na posljednjem samitu EU u maju, italijanski premijer Mario Dragi je već zahtijevao da Unija pritisne Kijev da se složi sa brzim mirovnim sporazumom ili barem prekidom vatre. Iza kulisa, izgleda da ovu poziciju podržavaju i Njemačka i Francuska.
Jastrebovi Istočne Evrope
Poljski političari nisu poznati po tome da se suzdržavaju u izjavama oko toga kako oni vide ovu problematiku. To ne radi ni Mihal Dvorzik. U televizijskom intervjuu, šef kabineta poljskog premijera javno je rekao da se Poljska nikako ne slaže sa politikom Mađarske, Francuske i Njemačke. Varšava pokušava da promijeni mišljenje svojih partnera, „kako bismo bili veoma jasni i dosljedni u našoj zajedničkoj oštroj politici prema Rusiji“, rekao je on. Time je ovaj vrhunski poljski diplomata krajem maja podijelio Evropljane u dva tabora: one koji bi željeli da se zauzme blaži ili oprezniji kurs prema Moskvi i druge koji imaju čvrstu poziciju prema Kremlju.
Prije svega, Poljska i baltičke zemlje šalju više oružja Ukrajini i žele sve oštrije sankcije Moskvi. Ove četiri države sebe doživljavaju kao realiste koji sve svoje ranije procjene vide kao potvrđene: Varšava je godinama Evropu upozoravala na agresivnu Rusiju. Iz vizure Pariza ili Berlina, međutim, Poljaci i Balti izgledaju kao jastrebovi čiji je primarni cilj da oslabe Rusiju u ratu iscrpljivanja u Ukrajini: toliko dugo da Moskva u idealnom slučaju decenijma ne bi bila sposobna da protiv njih pokrene bilo kakvu vojnu intervenciju.
Upravo je ovaj sukob oko ciljeva politike EU doveo do ogromnog razočarenja istočnih Evropljana u stare zapadne članice EU. Poljaci i Balti su očekivali više od Njemačke, zemlje od koje region ekonomski zavisi. Željeli su da vide liderstvo i odlučnost iz Berlina, posebno posle govora Olafa Šolca o “epohalnom zaokretu” u njemačkom Bundestagu. Ali bezbjednosno-politički Šolcova Njemačka nije mogla da ovo očekivanje ispuni. U međuvremenu, izgleda da čak i pronjemačka lijeva opozicija u Poljskoj okreće leđa Berlinu. Ovaj gubitak povjerenja u berlinsku politiku je nešto što bi moglo imati jasne reperkusije po Njemačku i nakon okončanja rata u Ukrajini.
Anglosaksonci kao spasitelji
Nije nikakvo pretjerivanje konstatovati da su Ukrajinci tako dugo mogli da izdrže rusku invaziju isključivo zahvaljujući u velikoj pomoći SAD i Britanije. Obje zemlje su isporučile više oružja, djelovale brže i odlučnije od svih ostalih zapadnih zemlja na gomilu. Ponovo su Anglosaksonci ti koji najžešće brane slobodu u Evropi.
Ali ratni zamor se takođe polako širi i u SAD. Galopirajuća inflacija i visoke cijene benzina muče građane, koji se u svom nezadovoljstvu okreću protiv vlasti. Što stvara sve težu situaciju za Bajdenovu administraciju.
Pored toga, SAD su primjetno usporile svoje napore da reaguju na ratne potrebe Ukrajine. U principu, tačno je da je revolucionarna bila odluka i objava SAD da će Kijevu isporučiti moderne višecjevne bacače raketa kako bi kompenzovale ukrajinsku artiljerijsku inferiornost.
Ali broj isporučenih bacača je suviše mali da bi preokrenuo tok rata. „Mi naoružavamo Ukrajinu sa dovoljno oružja da spriječimo njen poraz – ali to je nedovoljno za njenu pobjedu“, piše vojni ekspert Maks But u ljevičarskom „Vašington postu“. I navodi da se Bajden izvikao na svoje ministre odbrane i spoljnih poslova zato što su se previše raspričali o pobjedi Ukrajine kao cilju njegove administracije.
Očigledno je da Bajden vjeruje da je pogrešno u Kijevu promovisati ideju da Ukrajinci mogu da povrate svu teritoriju koju je Rusija okupirala u ovom novom ratu, jer bi to moglo da potraje godinama i zapadna društva stavi pod još veći stres.
U međuvremenu, Britanci se u Istočnoj Evropi etabliraju kao geopolitička sila izvan EU. Boris Džonson vidi ovaj sukob kao priliku da proširi uticaj svoje zemlje i da se sa EU takmiči u uticaju.
U Kijevu ustupke Berlina u pogledu statusa kandidata za članstvo u EU objašnjavaju time da Njemačka ne želi da izgubi previše terena u regionu u odnosu na London. Ako bi ovo unutrašnje-evropsko takmičenje dovelo do držanja ratnog umora u Evropi pod kontrolom, Ukrajina bi bila posve zadovoljna.
Philipp Fritz
Tobias Kaiser
Christoph Schiltz
Clemens Wergin
(Die Welt)
Prevod: Mirko Vuletić
Izvor: Vijesti.me
