Postepena prodaja akcija banaka koje su evropske vlade nacionalizovale tokom globalne finansijske krize mogla bi podstaći talas spajanja i akvizicija, prema izvještaju Scope Ratingsa.

Ovaj pružalac kreditnih rejtinga i istraživanja fondova analizirao je kako su vlade tiho smanjivale svoje udjele u bankama koje su spasene od 2008. godine. Prognoziraju da bi mnogi procesi prodaje mogli biti završeni do kraja 2025. godine, ukoliko tržišni uslovi ostanu povoljni.

Ovi povoljni uslovi započeli su 2022. godine i uključuju kombinaciju viših kamatnih stopa i boljeg poslovanja banaka, što ih je učinilo privlačnijim iz perspektive investitora.

Podaci Scope Ratingsa pokazuju da su akcije evropskih banaka postepeno napredovale tokom posljednjih nekoliko godina.

Smatraju da su veliki udjeli vlada možda obeshrabrili potencijalna prekogranična spajanja i akvizicije unutar eurozone u prošlosti.

Najnovija potencijalna evropska bankarska spajanja o kojima se govori u medijima su rast udjela UniCredita u Commerzbank. Njemačka vlada sada posjeduje 12,11 odsto udjela nakon prodaje 4,49 odsto udjela italijanskoj banci kroz ubrzanu javnu ponudu u septembru. Scope Ratings dodaje da bi ovo moglo poslužiti kao model za velike francuske banke koje žele da se prošire u Italiji i Belgiji, ptenosi The Banker.

Ostali napori ka reprivatizaciji uključuju NatWest u Ujedinjenom Kraljevstvu, gdje je državni udio sada smanjen na 15,99 odsto.

Takođe, holandska vlada smanjuje svoj udio u ABN Amro sa 40,5 na 30 odsto, kako je najavljeno u oktobru.

Italijanska vlada planira da smanji svoj udio u Banca Monte dei Paschi di Siena sa 26,7 na oko 12 odsto, prema izvještajima medija. Grčka je početkom oktobra završila prodaju 10 odsto svog udjela u Nacionalnoj banci Grčke. Prodaja je donijela 691 milion eura za tu zemlju.

Scope Ratings napominje da su De Volksbank u Holandiji i Belfius Bank u Belgiji i dalje 100 odsto u vlasništvu njihovih vlada. Iako postoji više neizvjesnosti oko vremenskog okvira, privatizacija ostaje krajnji cilj.

Takođe smatraju da bi buduća spajanja banaka koja imaju najviše strateškog smisla bila između zajmodavaca iz tzv. jezgra eurozone, poput Njemačke i Francuske, i periferije — poput Italije i Španije. Takve kombinacije bi smanjile rizik banke i diversifikovale izvore prihoda.