Brzi razvoj vještačke inteligencije (AI) ne ruši samo tradicionalne predstave o radu. On takođe mijenja suštinu ljudskog identiteta. Ako je prethodni tehnološki razvoj mijenjao ponašanje i pojavnost ljudi, onda će AI izazvati fundamentalne promjene u ključnim društveno-političkim pogledima čovjeka, uključujući onaj na prirodu i ulogu države.
Tokom industrijske revolucije u 19. vijeku, mehanička snaga, dobijena prvenstveno korišćenjem uglja kao goriva, zamijenila je ljudsku i životinjsku snagu kao izvor energije za transformaciju prirode i proizvodnju industrijskih i potrošačkih dobara. Kako je ova revolucija napredovala u 20. vijeku, teški fizički rad ostao je u domenu tek grupe zanimanja koja se smanjuje.
Da biste stekli predstavu o velikom dijelu rada iz predindustrijske ere, pogledajte radnike na krovovima koji su i danas iscrpljeni i istrošeni zbog rada po nevremenu i u neudobnim položajima koji utiču na njihovo fizičko zdravlje. Oni i dalje, u 21. vijeku, imaju ono što je nekada bilo zajedničko iskustvo. Radnici u automobilskoj industriji su se početkom 20. vijeka naginjali nad svojim alatima, podizali teške predmete i trošili mnogo energije. Njihove kolege iz ranog 21. vijeka prate monitore i gledaju kako roboti preuzimaju teške fizičke operacije. Nestankom ekonomije znoja, radnici su slabiji, ali i zdraviji. Oni koji žele da održe fizičku snagu sada idu u teretane.
Revolucija informacionih tehnologija postala je sljedeći korak u razvoju čovječanstva. Pošto su mašine preuzele više mentalnih zadataka, kompjuteri sada upravljaju robotima koji obavljaju fizički posao. Eliminacijom mentalnog rada (kao što je složena aritmetika koju su ranije koristili prodavci), nastavljen je stari trend: mnogi ljudi su prestali da razmišljaju na poslu i troše energiju na ukrštene riječi, sudoku ili igricu Wordle.
Današnja revolucija ide mnogo dalje jer utiče na to kako se konceptualizuje kolektivna aktivnost. Ova promjena je možda najizraženija u vojsci, ali takođe ima implikacije na učešće u političkom životu, pa čak i na naše razumijevanje legitimne vlasti.
Dvadeseti vijek ostao je upamćen po najrazornijim ratovima u istoriji čovječanstva, i to je bio novi podsticaj za demokratizaciju. Pošto su vojnici i njihove porodice trebalo da budu nagrađeni za svoje žrtve, oba svjetska rata dovela su do šireg prava glasa. Klasični politički liberalizam uključivao je ideju da od ljudi ne treba očekivati da daju svoje živote za određeni politički poredak ako se njihov glas u tom ustrojstvu ne računa.
Tehnologija pokazuje način kako da se ovaj proces ubrza. Širom svijeta, od obrazovanog gradskog stanovništva se sve rjeđe očekuje da učestvuje u surovim ljudskim djelatnostima. Razmotrimo primjer Rusije. Ruski predsjednik Vladimir Putin se, da bi vodio svoj rat u Ukrajini ,oslanja na polunezavisne plaćeničke grupe, stanovništvo perifernih regiona zemlje, pa čak i na zatvorenike, jer zna da je stanovništvo Moskve i Sankt Peterburga fizički i, što je još važnije, psihički neprikladno za taj zadatak.
Ovo, naravno, nije nov problem. Prije Prvog svjetskog rata, vojni lideri u velikim evropskim zemljama pitali su se kako će na bojno polje postaviti velike armije, s obzirom na to da je savremeni industrijski život mnoge regrute učinio fizički nesposobnim za vojnu službu. Danas vojni planeri i dalje imaju iste brige. Pentagon je 2017. godine procijenio da je 71 odsto mladih Amerikanaca (od 17 do 24 godine) nesposobno za vojnu službu, a taj procenat je od tada porastao na 77 procenata. Ali oni imaju tehnologiju koju su prethodne generacije teško mogle da zamisle. Ratovanje preuzimaju uređaji bez posade, poput dronova, baš kao što su se u ranijim epohama pojavili industrijski i kancelarijski poslovi.
Da bismo razumjeli političke implikacije automatizacije rata, samo razmotrimo kako se društvo u cjelini promijenilo u modernoj eri. U srednjovekovnom društvu ljudi su se obično dijelili na tri klase: oratores (govornici), bellatores (ratnici), laboratores (radnici) – oni koji su se ponašali kao besjednici ili su se molili (sveštenstvo), oni koji su se borili (aristokratija), i ostali, oni koji su obavljali neku „posao“ u vidu fizičkog rada.
Upravo zahvaljujući vojnoj sposobnosti, aristokratija je u početku mogla da polaže pravo na ogromnu političku moć. Ali nakon što su aristokrate prestale da se bore i otišle u slobodnu dvorsku egzistenciju, legitimnost njihove vladavine je isparila u oblaku duhova. Sa pojavom masovnih armija, nakon epohe Francuske revolucije, rat je postao demokratičnija stvar, kao i politika. Ali sada, kada se rat vodi pomoću tehnologije, moć ponovo bježi od ljudi.
Šta će biti sa preostalim društvenim grupama? Baš kao što je industrijska revolucija redukovala potrebu društva za „radnicima“ (laboratores), revolucija vještačke inteligencije čini ljudsko učešće u vojsci anahronim. Kao što je to već bio slučaj sa “radnicima”, klasa “ratnika” (bellatores) je popunjena mašinama. Ostaje grupa „govornika“ (oratores), koji obavljaju posao koji je još uvijek izrazito imanentan čovjeku.
Da li bi oni takođe mogli da postanu žrtve puzeće izlišnosti i eventualnog egzistencijalnog uništenja od strane tehnologije? Plašeći se ovoga, neki kritičari i šefovi tehnoloških kompanija pozivaju da se razvoj vještačke inteligencije stavi na “pauzu”. Ali, tehnološki napredak nikada nije stao samo zato što je neko to želio.
Harold James
Autor je profesor istorije i međunarodnih poslova na Univerzitetu Prinston
Copyright: Project Syndicate, 2023. (prevod: N. R.)
Izvor: Vijesti.me
