Prema najnovijim projekcijama MMF-a 10 iz jula ove godine, svjetska ekonomija će u 2021. godini ostvariti rast od 6%, a zatim 4,9% u 2022. Iako su ovi rezultati nepromijenjeni u odnosu na april, projekcija za grupu razvijenih ekonomija je ažurirana naviše, zahvaljujući poboljšanju epidemiološke situacije i opsežnim mjerama fiskalne podrške, a za grupu rastućih i ekonomija u razvoju – naniže, prije svega zbog nepovoljne situacije u Aziji.
U razvijenim ekonomijama, gdje je u julu broj vakcinisanog stanovništva dostigao blizu 40%, ekonomska situacija se polako normalizuje. U SAD se očekuje rast od 7% u 2021. i 4,9% u 2022. godini (obije projekcije su bolje nego prije tri mjeseca), baziran na planiranom fiskalnom stimulansu u vidu infrastrukturnih investicija i socijalnog programa iz druge polovine 2021. godine, prenosi Telegraf Biznis.
Autori novog broja Makroekonomske analize i trendovi, pišu i o razlikama između krize iz 2008. i 2020.
Za razliku od finansijske krize iz 2008. godine, koja je rezultat endogenih neravnoteža, kriza iz 2020. predstavlja egzogeni šok i kao takva, zahtijeva i drugačije mjere za njeno suzbijanje i donosi drugačije posljedice realnoj ekonomiji.
Najprije, u periodu od 2000. do 2008., neposredno pre izbijanja krize, polako su se stvarali uslovi koji su poveli globalnu ekonomiju u ambis.
Većina zemalja Evrope dočekala je 2008. godine krizu u situaciji pozitivnog proizvodnog jaza i velikih unutrašnjih neravnoteža, sa ogromnim trgovinskim deficitom i naglašenom platnobilansnom neravnotežom.
Nefinansijski sektor je bio duboko zadužen, bankarski sistem predimenzioniran i opterećen lošim kreditima, a korporativni sektor visokim dugovima. Odmah nakon propasti finansijskog sistema i pucanja balona nekretnina, usledio je i pad cijena nekretnina (tj. kolaterala) odnosno korekcija vrijednosti imovine, što je i najviše doprinijelo pogoršanju finansijske pozicije svih ekonomskih subjekata.
Leveridž13 je višestruko uvećan, likvidnost smanjena, gubici su erodirali vrijednost kapitala, a nesolventnost onemogućila poslovanje. Prihodi domaćinstva su drastično smanjeni usljed gubitka posla, smanjenih profita i pada vrijednosti imovine. Uslijedio je pad lične potrošnje, investicija i period kontrakcije rasta u cijeloj Evropi i utrošeno je nekoliko godina za saniranje ove ekonomske štete.
Ovo razdoblje je nazvano period bilansne recesije. U pitanju je fenomen koji se od „obične“ recesije, nastale kao rezultat smenjivanja faza ekonomskog ciklusa, razlikuje po jednoj karakteristici – a to je situacija u kojoj se ogromna većina nefinansijskog sektora razdužuje, odnosno okrenuta je minimiziranju dugova umjesto maksimiziranju profita. Razduživanje je nastalo kao logična posljedica prekomjernog višegodišnjeg zaduživanja koje je naglo zaustavljeno pucanjem balona nekretnina, posle čega su cijene imovine opale, a ostale su visoke obaveze.
U to momentu, domaćinstva, firme i ostale ekonomske jedinice bile su prinuđene da povećaju štednju radi isplate dugova, što je smanjilo agregatnu tražnju i uvelo ekonomiju u bilansnu recesiju. Bilansna recesija, kao fenomen dužnika, razlikuje se i od finansijske krize, koja je fenomen kreditora.
Ova distinkcija je bitna je jer naglašava značaj specifičnih ekonomskih mjera koje se primenjuju u različitim slučajevima – u finansijskoj krizi mjere monetarne politike su opravdane i preporučljive, dok kod bilansne recesije one imaju vrlo slab efekat – tražnja za kreditima opada i pored niskih kamatnih stopa jer je na snazi razduživanje, a i ponuda kredita se smanjuje iz istog razloga.
Nastupa zamka likvidnosti, novčani multiplikator je nula ili čak negativan, i centralna banka gubi instrumente kojima bi podigla ponudu novca i stopu inflacije. Ekonomija upada u deflaciju jer agregatna tražnja konstantno opada, i preti da se razvije u depresiju.
S druge strane, 2019. godine većina firmi i domaćinstava dočekuje epidemiju sa relativno zdravim finansijama, što je rezultat spomenutog desetogodišnjeg procesa razduživanja. Pad cijena nekretnina zabeležen u prvom kvartalu 2020. godine bio je samo prolaznog karaktera, što je obezbijedilo zadržavanje finansijskog zdravlja kako nefinansijskog, tako i bankarskog sektora.
Poslovni prihodi su u drugom kvartalu 2020. drastično smanjeni, a bruto dodata vrijednost firmi u Eurozoni smanjena za 16% u odnosu na isti period prethodne godine, što je skoro duplo više nego za vrijeme krize iz 2008. Međutim, ključnu ulogu u zadržavanju otpornosti nefinansijskog sektora odigrala je, do sad neviđenih razmjera, fiskalna podrška države koja je amortizovala ogromnu potencijalnu štetu.
Dakle, i pored (prolaznog) smanjenja prihoda od 13 Leveridž je odnos ukupnog duga i ukupne imovine. Kada opadne vrijednost imovine, kao što je bio slučaj 2008. godine, leveridž se povećava, a sa njim i rizik od nesolventnosti i bankrota.
U jeku pandemije, tj. u drugom kvartalu 2020, zarade su smanjene za svega 7%, a raspoloživi dohodak za svega 2,5%, budući da su efektivno aktivirani automatski stabilizatori paralelno sa mjerama državne intervencije.
Zbog restrikcija kretanja i zatvaranja ekonomija, ali i zbog neizvjesnosti u pogledu budućih kretanja, lična potrošnja je drastično opala, a štednja se skoro pa udvostručila u odnosu na isti period prethodne godine. Istovremeno, odluka o moratorijumu na otplatu dugova obezbedila je očuvanje likvidnosti.
Države su, u zavisnosti od dizajna programa za spašavanje ekonomije, uglavnom preduzimale sljedeće korake:
∙ finansiranje zarada i šema skraćenog radnog vremena, čime su firme delimično rasterećene od isplata troškova rada
∙ davanje naknade za nezaposlene i drugih oblika socijalne pomoći, čime je pružena finansijska potpora domaćinstvima
∙ oslobađanje od poreza, čime je pružena podrška likvidnosti,
∙ moratorijumi, snižavanje kamatnih stopa i programi otkupa aktive, zaštitili su sistem od dublje recesije ali i omogućili glatko premošćavanje perioda najvećeg pada aktivnosti
Dakle, zbog preuzimanja tereta zdravstvene krize, i opsežne fiskalne potrošnje u kombinaciji sa monetarnom ekspanzijom, bilans države je u ovom periodu znatno pogoršan, što je najprije vidljivo u kretanju javnog duga u odnosu na BDP, čiji medijalni rast u EU iznosi 4,3% BDP-a. Ovakve mere u doba krize iz 2008. godine ne bi bile izvodljive, budući da su njeni uzročnici bile neravnoteže u dubini realne ekonomije, pa bi podrška ove vrste samo odložila neophodne rebalanse i konsolidacije.
Za vrijeme pandemije je imalo smisla sanirati tranzitorne šokove i apsorbovati kratkotrajne gubitke, koji bi, u protivnom, nanijeli trajnu štetu ekonomiji. U akutnoj fazi epidemije, državna intervencija se pokazala smislenom i korisnom, budući da je osigurala finansijski položaj brojnim firmama i domaćinstvima, bez akumulacije duga i samim tim bez pojave bilansne recesije. Jedini ožiljak epidemijske krize biće visok javni dug i fiskalni deficit, čije će saniranje biti determinisano raspoloživim fiskalnim prostorom.
Izvor: Telegraf
