Italijanska statistika (ISTAT) je saopštila da je u maju mjesecu prošle godine poslato na adrese penzionera koji žive u inostranstvu 473.000 uputnica sa njihovim prinadležnostima. S obzirom da je 2012. godine takvih bilo 300 hiljada i da broj sve brže raste moglo bi se sa velikom vjerovatnoćom prognozirati da je broj italijanskih penzionera rasijanih po svijetu već veći od 500 hiljada.
Svjedoci smo da iz mnogih zemalja bježe mlade generacije, da odlaze i sredovječni u potrazi za poslom, ali malo gde penzioneri predstavljaju tako veliku grupu optanata.
Razlog je jednostavan – život u Italiji postaje sve skuplji, a penzionera sa manje od 1.500 eura mjesečno prihoda ima 44 odsto, odnosno oko 5,5 miliona. Sa tim parama teško je sastaviti kraj s krajem u Rimu ili Milanu. Pola miliona onih koji su otišli, iako procentualno neveliki udio, ipak je mnogo i dokaz da kriza uzima još jedan danak te da niko nije uspio da joj umakne. Onih mladih i sredovječnih, koji poslu i prihodu ne mogu da se nadaju u Italiji godišnje ode u prosjeku 94.000, a pritom je najveća starosna grupa od 18 do 34 godina i iznosi 36,2 odsto.
Najveći broj penzionera odlazi u zemlje Evrope i njihovi prihodi u 77 odsto slučajeva ne prelaze 1.000 eura mjesečno. Najmasovnije se odlazi u Bugarsku, Rumuniju i Mađarsku. Postoje agencije koje se bave “provodadžisanjem” – što će reći nalaze osobe koje su sklone da sklope brak sa penzionerom na obostranu korist budući da je za ljubavne zanose ostalo malo energije. Nakon smrti osobe porijeklom iz Italije, po pravilu znatno starije, ostaje porodična penzija sa kojom se može vrlo dobro živjeti u navedenim zemljama.
No nisu samo najsiromašniji ti koji odlaze u svijet. Oni sa 1.500 i više eura mejsečnog prihoda opredjeljuju se za Ekvador, Kostarika, Kanarska ostrva (zemlje koje su na vrhu rang-liste indeksa “srećnog stanovništva”). Ko posjeduje nekretnine u Italiji za sumu po kojoj ih proda može u navedenim zemljama kupiti sebi pristojnu kuću, jer kako navode anketirani stan od 70 – 80 kvadrata košta manje nego garaža u centru Rima ili Milana.
Najpopularniji izvor informacija je International Living Magazin koji daje podatke o cijenama nekretnina, životnim troškovima, stepenu kriminaliteta, državnim propisima koji se tiču stranaca i posebno o kvalitetu i cijeni zdravstvenih usluga te mogućnostima investiranja uštede, zapravo o svemu što može biti interesantno za “avanturiste u poodmaklim godinama”. Postoje agencije, savjetnici (advokati) i ne mali broj drugih koji pružaju praktične usluge i u tom trendu vide mogućnosti sopstvenog angažovanja i zarade.
Štampa se potrudila da podatke potkrepi konkretnim slučajevima. Na primjer, namješten stan od 90 kvadrata za prekrasnom baštom u centru Tunisa košta 300 eura mesečno, restorani su toliko jeftini da se ne isplati kuvati sam, većina stanovnika govori francuski, a dobar dio i italijanski, ljekari su uglavnom školovani u Francuskoj pa su i usluge na zavidnom nivou.
Anketirana penzionerka kaže da je za liječenje i opravku zuba platila 80 eura, a da je u Italiji ta intervencija ne bi koštala manje od 300 eura. Iako veliki broj penzionera najviše voli tople krajeve ipak je na prvom mjestu Bugarska zbog izrazito niskih troškova života, članstva u EU pa prema tome i važenja besplatne zdravstvene zaštite, srdačnosti stanovnika, i dobrih, čestih i jeftinih autobuskih linija sa Severnom Italijom.
