Polovina Mađara glasala je za Viktora Orbana i njegov Fides, što mu omogućuje apsolutnu većinu. To je prst u oku Evropskoj uniji. Mnogi će pokušati da kopiraju njegovu demokratski legitimisanu autokratiju
Šta je zajedničko Angeli Merkel i Viktoru Orbanu? Samo jedno: Oboje počinju četvrti mandat. Ako zanemarimo to da se ovo dvoje politički gledaju preko nišana, Orban ima odlučujuću prednost u odnosu na njemačku kancelarku – može da vlada kako mu je volja, bez zamornog osvrtanja na želje koalicionih partnera. Merkel mu potajno zavidi.
A zapravo treba da ga se plaši. Orbanova Mađarska je model za lom liberalnog konsenzusa u Evropi izgrađenog nakon 1945. godine. To je demokratski legitimisana vladavina jedne partije, udomljena negdje između demokratije sa greškom i vladavine jednog Vladimira Putina ili Redžepa Erdogana. To je „iliberalna demokratija“, kako je Orban zove.
Orbanizam djeluje i van male Mađarske sa deset miliona stanovnika. Poljska vladajuća partija Pravo i pravda kopira svog političkog blizanca gdje god može, Češka i Slovačka pokazuju otvorene simpatije za retrogradnu reformu države. Četiri zemlje zajedno čine Višegradsku grupu, ćeliju otpora protiv Brisela kojem prebacuju da se ponaša pokroviteljski.
„Učimo od njega“, rekao je prije dvije godine Jaroslav Kačinjski o Orbanu. Rijetko kada su izbori u jednoj ipak maloj zemlji EU imali toliki značaj za odnos zapadne i istočne Evrope. Orbanova borbena najava je išla u tom pravcu.
Prorokovao je da će ova godina biti „godina velikih bitaka“. Sada je ovaj 54-godišnjak odabran da jaše u nove napade na Brisel.
Duboko je ukotvljeno Vavilonsko nerazumijevanje između stare i nove EU. Na istoku nikako ne mogu da razumiju, a kamoli da prihvate, multi-kulti cajtgajst sa zapada EU. A kada se posmatra sa zapada, Orban, Kačinjski i njihove stranke su ništa drugo do desničarski populisti i beslovesni, nezahvalni profiteri od EU.
Jasno je da je Orban najveći izazov porodice EU još od kada je, proširenjem na istok, započeta nova era. Po mjerilima EU, on je pionir vladavine jedne partije. Globalno, ubraja se u prsten demokratora poput Putina, Trampa, Erdogana. Svi skupa su prirodni neprijatelji onoga što se decenijama smatralo neupitnim vezivom Evrope: demokratija, sloboda mišljenja i štampe, vladavina prava.
Orbanov trijumfalni pohod u sopstvenoj zemlji traje već godinama između ostalog i zato što konzervativne partije u Evropskom parlamentu godinama aplaudiraju dok se razgrađuje mađarska država. Evropska narodna stranka, a posebno njena najveća grupa – njemačka demohrišćanska unija – treba glasove evropskih poslanika Fidesa jer ne želi da rizikuje da izgubi većinu. Ukratko, Evropska narodna stranka štiti Orbana iz sopstvenog računa. Time i sve mlake kritike na njegov račun djeluju usiljeno.
Pa ipak, EU mora da se nauči razumijevanju ukoliko želi da prevlada unutrašnju krizu. Razumijevanju da je bliska prošlost, koje se ljudi još uvjek sjećaju, na evropskom istoku tekla sasvim drugačije nego na zapadu. Težnja autoritarnom stilu vladanja raširenija je u Poljskoj, Mađarskoj ili Srbiji, jer je tamo poznata iz socijalističkih vremena.
Nacionalni identitet je do 1989. bio potisnut iz ideoloških razloga i kao da je sada to potrebno nadoknaditi prije nego što na istoku budu spremni da se zbilja uključe u EU. Odbrambeni gard protiv izbjeglica – posebno muslimana – objašnjava se kao puko neiskustvo u ophođenju sa strancima. Ko je odrastao u okolnostima sasvim drugačijim od onih u Minhenu, Kopenhagenu ili Lionu, taj može imati velike probleme sa propisanom političkom korektnošću zapadnjaka.
Ali važi i ovo: ugovor je ugovor. Mađarska se priključila EU kao i Poljska. To nosi obaveze, a pravila igre su im bila poznata. Možda još ima vremena da se nesuglasice ispeglaju. U suprotnom mora da važi kao i u fudbalu: za grub faul pokazuje se crveni karton.
Folker Wagner – Evropa kod kuće i vani
(Deutsche Welle)
Izvor: Vijesti online
