Pohlepa je shvaćena kao važan element poretka – grozan ljudski porok i jedna od najnižih ljudskih slabosti koja u krajnjem ishodu ipak pomjera svijet naprijed.

“Grabili su što bi im dopalo šaka, sve do čega se moglo doći. To je prosto bila pljačka bez nasilja, teže ubistvo u većim razmjerama, a ljudi su slepo srljali u smrt kao što i treba da bude sa onima koji dirnu tamu”, piše englesko-poljski romanopisac Džozef Konrad.

U kultnom romanu „Srce tame“ Konrad je, inspirisan u njegovo doba aktuelnom belgijskom aferom u Kongu, stvorio ep o Kurtcu i pohlepi bijelog čovjeka, koja će doživeti tako mnogo citata. Rijetko se pak pominje da je otvarajući roman Marlouvom pričom o Rimljanima koji dolaze u Britaniju i koja je paralela crnom Kongu, Konrad govori o pohlepi ne samo kao uništitelju već i kao sili koja donosi civilizaciju u varvarsku zemlju.

Pohlepa kao pokretač kapitalizma

Pohlepa je, ne samo u literaturi, nego i u mnogim stručnim radovima, shvaćena kao važan element poretka – grozan ljudski porok i jedna od najnižih ljudskih slabosti koja u krajnjem ishodu ipak pomjera svijet naprijed. Nakon Napoleonovih ratova, onda kad su revolucionarni, odnosno ratovi protiv pohlepe viših klasa protutnjali svijetom, pohlepa pokreće kapitalizam, raspaljuje peći industrijalizacije, dok bankarstvo dobija svoju stvarnu moć, postajući finansijski pogon civilizacije.

Bankarstvo se inače mijenja od XIV vijeka kad velike italijanske, hrišćanske porodice, poput Medičijevih, osnivaju svoje banke i zgrću čudovišno bogatstvo. Vremenom, u Evropi počinje da se trguje dugovima, a holandske banke finansiraju prekomorske ekspedicije koje evropsku pohlepu šire na nove kontinente.

Kolumbo, a kasnije i brojni drugi moreplovci, u prekomorske zemlje odlaze gonjeni pohlepom svojih kraljeva, a potom i kompanija kao što je zloglasna i svemoćna East Indies Company. Ishod je poznat – zatečene civilizacije bivaju isisane finansijski i vojno. Ekstremno oktrutna završnica ovog procesa odigrava se tokom i krajem XIX vijeka, u novim kolonijama, sa Kongom u srcu tame.

Petak trinaesti za bankare

Međutim, pohlepa odnosi žrtve i na drugoj strani, u velikim društvenim promjenama koje prethode novom svijetu. Opterećen smrću, sve više prožet strahom, čovjek srednjeg vijeka vidi opasnost u čitavim grupama, a jedna od njih su svakako i oni koji su pohlepni. Sa tim se mijenja odnos prema pohlepi, a otpor prema njoj postaje značajna društvena sila.

Tradicionalno, prve žrtve jedne takve hajke na pohlepu su templari, kao prvi pravi bankari nakon Starog Rima. U petak 13. oktobra 1307. godine, francuski kralj Filip će, u želji da se obračuna sa templarima kao finansijskom silom, a pod izgovorom različitih grjehova, a posebno pohlepe, uhapsiti, a potom surovo kazniti templare spaljivanjem na lomači.

Red će biti ukinut, mada će razne tradicije i mitovi dugo potom opstati, uključujući i onaj o petku trinaestom. Stihijski progon Jevreja širom Evrope uskoro će poprimiti elemente ovog progona, a pogromi će dobiti novi povod – pohlepu koja više nije lična, nego kolektivna, pohlepa sa grupnim predznakom.

Getoizirani i sa pravom boravišta u slobodnim gradovima, jevrejski bankari poput Šekspirovog Šajloka, prevrtljivog i škrtog, iz drame Mletački trgovac, postaju simbol prezrenja i navodni glavni razlog teškog života sitne vlastele i prve buržoazije. U XVII i XVIII u svim evropskim centrima pojaviće se takozvani Hofjuden, dvorski Jevreji, koji pozajmljuju novac vlasteli, dok sa uspješnošću njihovih poslova raste antisemitizam, koji se izgovara upravo grijehom pohlepe. To će na kraju poslužiti i kao jedno od čudovišnih opravdanja za Hitlerov holokaust – obračun sa jevrejskom pohlepom.

Personifikacija pohlepe

Simboli pohlepe se polako mijenjaju kroz vjekove, ali snaga mržnje prema njima nikad nije zanemarljiva. U drugačijem scenariju, ali sa istom epizodnom ulogom – pohlepom, obračun sa raskalašnošću crkve i Prvog staleža dovodi do pozitivnog preokreta – buržoaske revolucije u Francuskoj, samo jednu deceniju nakon što američke kolonije kreću u rat protiv pohlepnog britanskog kralja Džordža.

U uslovima prve industrijalizacije, kada društvena raslojenost i nepravda nikad nije bila veća u Evropi, pohlepa ponovo postaje lična. Simbol pohlepe se rađa kao Dikensov Ibinizer Skrudž, škrti starac koji u “Božićnoj priči” sreće tri božićna duha koji mu pokazuju kako vodi pogrešan život, nasuprot radosti koju osjećaju oni koji nisu zavisni od novca.

Njegov je lik bizaran, ali tragičan jednako kao istorijski preuranjeni Molijerov tvrdica Harpagon, Sterijin Kir Janja ili Gospođica iz istoimenog beogradskog romana Ive Andrića. Ovi junaci koji u novcu vide jedini smisao, daju sliku onoga što škrtost i pohlepa predstavljaju za čoveka XIX i ranog XX vijeka – bolest zavisnosti o novcu.

Šta je za vas blago?

Moćne porodice ovog doba, kao što su Rotšildi u Evropi i preduzimači kao Dž. P. Morgan u Americi posjeduju finansijske imperije koje grade pruge, industrijalizuju gradove i donose nove tehnologije, uporedo stvarajući i veliki socijalni jaz između društvenih klasa.

Uskoro to opet postaje ključno političko pitanje, koje će se kroz splet malih evropskih revolucija i buna u dugom XIX vijeku, okončati u 1917. godini, tokom hladnog novembra ispred Zimskog dvorca u Petrogradu. Nova revolucija donosi novu ideju – društveni sistem sasvim lišen pohlepe. No, u bizarnom preokretu, u pokušaju da se on uspostavi, nastaju novi totalitarni sistemi.

Gnev koji se u raznim istorijskim okolnostima usmjerava na cijele nacije, grupe ili društvene slojeve, u svim epohama jednako razara živote običnih ljudi. U simpatičnom avanturističkom romanu “Blago Sijera Madre” iz 1927. misterioznog njemačkog autora B. Travena, tri Amerikanca kreću u avanturu kako bi se domogli zlata u Meksiku, sa idejom koja je gonila na hiljade preduzetnika da se upuste u neizvjesnost kako bi se obogatili.

Na kraju svih uzajamnih sukoba i uzajamne mržnje, Travenovi junaci bivaju napadnuti od skitnica koji im otimaju zlatni prah, ali ne znajući njegovu vrijednost, prosipaju ga naokolo.

Slobodan Bubnjević

Izvor: Nauka kroz priče, Bif.rs