Kriza u istočnoj Evropi tjera mnoge austrijske menadžere da se vrate u Austriju, gde ih često ne čeka radno mjesto. U zemljama istočne Evrope oni su navikli na dug radni dan, ali i na luksuzan život, koji vjerovatno ne bi imali kod kuće.
“Za određene starosne grupe takav život je fenomenalan”, rezimirao je Gerald Rosak, u izjavi bečkom dnevniku “Prese”.
Rosak odlično zna o čemu govori pošto je početkom dvijehiljaditih, sa 44 godine otišao u Poljsku da bi napravio karijeru u američkoj kompaniji “Teradata”. Nakon deset godina u Varšavi on je posato šef za istočnu Evropu u svom koncernu.
Bečki biznismen ističe da rad u inostranstvu nije više tako zabavan sada kada su prošla “zlatna vremena”, kada više nema ekspanzije, ogromnih poslova, već se radi na sprečavanju gubitaka i dijeljenju otkaza.
Rosak je ukazao da su u kriznim godinama u oblasti IT u istočnoj Evropi izbrisani čitavi nivoi hijerarhije. Tom prilikom nisu bili pogođeni samo domaći programeri, već i menadžeri sa zapada. Većina tih menadžera željela je da se vrati u svoju domovinu, ali tamo nisu nalazili radno mjesto.
“Trenutno imam svakog mjeseca oko 30 ponuda vrsnih menadžera iz regiona na svom stolu”, kazao je Andreas Landgrebe, iz firme “Bojden” u Beču. “Prije svega Austrijanci žele ponovo kući”, objasnio je on dodajući da to nije jednostavno jer su “šefovska mesta” u domovini zauzeta.
Rosak je ukazao da kod matičnih firmi u domovini ima sve manje radnih mjesta.”Niko ti ne čuva dvije godine radno mjesto, pogotovo ne u vrijeme oporavka posle krize”.
Nekadašnji šef Nokije za region centralne i istočne Evrope Ditmar Apeltauer smatra da niko nije ni planirao da se menadžeri vrate.
Nekada su mladi menadžeri mogli da se šalju u sljedeću zemlju gde se očekuje “bum”, ali sada više to nije slučaj, kazao je on. Takav je slučaj i sa menadžerima banaka, koji, kada se vrate iz istočne Evrope, ne mogu više da dobiju visoku funkciju. Naime, ne može biti više šefova finansija. Neki od njih, da bi spriječili pad u hijerarhiji traže da ih isplate i traže drugu firmu.
Istovremeno “povratnici” su suočeni sa gubitkom prestiža u domovini.
“Umjesto šefa jedne ćerke firme vraćate se u mrežu gdje ste jedan od hiljadu”, kazao je Rosak.
Istovremeno Landgrebe ukazuje da, zbog loših vremena, menadžeri na istoku prihvataju sve više “jeftinije sporazume”, a sve manje je i doprinosa za stanovanje i privatne škole.
“Prese” je prenio i sudbinu četrdesetdevetogodišnjeg Sebastijana Forausa, koji je bio jedan od austrijskih “pionira” na istoku Evrope, koji je 2009., kao direktor jednog auto-koncerna upućen na istok kontinenta kako bi spasao posao.
On je radio na sanaciji ćerke firme i putovao je između Mađarske i Hrvatske, a kada je želio da se vrati u Austriju više nije imao radno mjesto. Njegov posao direktora dat je nekom drugom, a svi pokušaji da uđe na sličan nivo su doživjeli neuspjeh pošto se trgovina kolima i u Austriji nalazi pod velikim pritiskom. Krajem prošle godine on je odustao i prešao u savjetnike.
Za mnoge bivše menadžere posao savjetnika je zadovoljavajuće rješenje, a za najveći broj samo neželjeni izlaz koji zvuči bolje nego da se kaže “ništa nisam drugo našao”.
“10 do 20 odsto vrhunskih menadžera iz regiona su se osamostalila”, priča Apeltauer.
On istovremeno ukazuje da to može biti jako unosno za one koji su napravili dobru mrežu u zemljama u kojima su radili otvarajući tako vrata malim preduzećima, ali dodaje da to nema nikakve veze sa “proslavljenim povratkom”.
