Raspadom SSSR-a i promjenom političkog sistema u Rusiji pali su i svi tabui. Od tada su otvoreno počela da se postavljaju pitanja: na šta se trošio novac koji se decenijama slivao u partijsku kasu i da li i danas postoje tajni fondovi, gdje se čuva?

Dvije stvari su pomogle da se stvori fama o nestalom zlatu Komunističke partije Sovjetskog Saveza. Prvo, nakon neuspjelog puča jednog krila KPSS 1991. godine policija je upala u trezor Centralne banke, gdje je pronašla samo 240 tona zlata, što je bilo manje od rezervi jedne Venecuele. To je odmah izazvalo podozrenje u javnosti, navodi Sputnjik.

Druga stvar koja je još više pojačala te sumnje jeste serija ubistava visokih komunističkih činovnika. U narednih mjesec dana trojica glavnih knjigovođa partije su izvršila samoubistvo na identičan način: bacili su se sa prozora zgrada u kojima su živjeli. I to nije sve, prema istraživanju ruske televizije „Zvezda“, odmah nakon puča počela je serija samoubistava — u narednih nekoliko mjeseci život je sebi oduzelo 1.746 partijskih činovnika.

Koliko je teorija o nestalom zlatu bila popularna u društvu početkom devedesetih godina pokazuje i to da je ministar finansija Jegor Gajdar angažovao američku agenciju “Krol”, koja se bavila traganjem za tajnim računima visokih svjetskih lidera, da otkrije da li je zaista postojalo partijsko blago.

Mora se priznati, Komunistička partija Sovjetskog Saveza je posjedovala nevjerovatne mogućnosti prikupljanja sredstava. Samo od članarine (1,3-3 odsto od mjesečne plate svakog člana partije) KPSS je skupljala milione dolara. Uz to, bila je veoma razvijena i izdavačka djelatnost. Svaki pravi komunista je, osim članarine, morao da popunjava svoje police aktuelnim marksističko-lenjinsko-staljinističkim tumačenjima svjetskih problema.

“Na primjer, na 28 jezika izlazio je časopis ’Sovjetski Savez‘, koji se prodavao po svijetu. U partijsku kasu se svake godine samo od tog časopisa slivalo više od milion dolara čistog profita. To je samo jedan primjer. Osim njega, postojao je ogroman broj listova koje je izdavala agencija ’Novosti‘, u kojoj su radili poznati novinari. Bio je jako prodavan jer su mnogi ljudi u inostranstvu željeli da znaju kako živi Sovjetsi Savez”, objašnjava ruski publicista i analitičar Igor Privalov.

Osim toga, partija je posjedovala i hotele, sanatorijume, ogroman broj administrativnih zgrada. Kako se pretpostavlja, godišnji prihodi KPSS su prevazilazili tri miliona dolara. Ako bi nekad i to bilo nedovoljno, oni su mogli da uzimaju novac iz državnog budžeta zemlje, pošto se partija vremenom identifikovala sa državom.

Šta je Komunistička partija radila sa ovim ogromnim sredstvima? Kako se kasnije pokazalo, ona su najviše otišla u inostranstvo preko mreže banaka koje je Sovjetski Savez osnovao na Zapadu. Prebacivanjem novca u inostranstvo bavio se KGB, ali i druge organizacije. Prema proračuna “Zvezde”, iz SSSR-a su izašle nevjerovatne tri hiljade milijardi dolara.

„Partija je, iz više razloga, dugo prebacivala novac u inostranstvo i tamo ga ulagala. Tamo su se otvarale kompanije koje su finansirale, između ostalog, i obavještajnu aktivnost SSSR-a. One su danas vrlo uspješne i svi misle da se radi o zapadnim kompanija, a u stvari su napravljene od sovjetskog novca“, navodi Privalov.

Koliko je sovjetski novac ušao u sve pore zapadnog sistema, analitičar navodi primjer ulaganja u snimanje holivudskih filmova i time ubacivanje sovjetskog novca u realne tokove.

“To je bila uigrana šema. Niko nije izvozio zlato u koferima”, dodaje on.

I zato, kada se početkom devedesetih godina sve srušilo, nikome nije bilo jasno gdje su nestale tolike milijarde koje su komunisti, kako se mislilo, decenijama sakupljali i umnožavali.