Poslovne knjige uglavnom pretenduju da budu “pametne, poučne, strogo definisane, pune pojmova i definicija”. Knjiga “Liderstvo u zrnu soli” čini se na prvi pogled nije strogog koncepta i nema namjeru da nas nauči “kao da smo na času”.
Nekonvencionalnim pristupom konceptu koji povezuje liderstvo i kuvanje, autorka Aleksandra Stefanović, prikazala je kroz seriju primjera u kuhinji svakodnevne situacije i dileme menadžera i zaposlenih u vjerovatno svakoj firmi i kompaniji.
Letimično prelazeći preko naziva svakog od devet poglavlja, reklo bi se da u rukama čitalac prjie ima kuvar nego vodič kroz svakodnevne procese i uloge jedne poslovne organizacije, ali samo dok ne dođe do sitnijim slovima napisanog podnaslova.
Pa tako prvo poglavlje “Reci mi šta jedeš i reći ću ti ko si”, ima dodatak u vidu podnaslova “O organizacinoj kulturi”, dok recimo peto poglavlje naslovljeno sa “Hljeb” zapravo donosi objašnjenje zašto je postavljanje ciljeva jednog menadžera toliko važno i kakva (ne)očekivanja proizvodi njihovo (ne)postojanje.
Sama autorka kaže da ova knjiga nema ambiciju da čitaocu da formulu za liderstvo jer ju je 25 godina njene karijere u različitim malim i velikim kompanijama naučilo da takva formula ne postoji. Kao i u ostalom što joj za sve to vrijeme njenog uporednog kulinarskog staža nije bilo izazovno da se drži jednih istih recepata već ga je obilježila konstantna improvizacija.
Može se reći vrlo interesantan pristup za jednu poslovnu knjigu i reklo bi se prilično uspješan jer se knjiga zaista čita u jednom dahu, “lekcije” su nenametljive i djeluju usputno date, a veza sa kulinarstvom čini je vrlo interesantnom i zabavnom.
Knjiga posle koje će svako ko je zakoračio u poslovni svijet, nezavisno od funkcije, dobiti ideju i motivaciju da se menja, prilagođava i uči.
Prenosimo vam nekoliko citata:
“Pronalaženje idealnih kandidata zahteva vrijeme, konstantnu interakciju, čak i kad ne postoje otvorene pozicije za njih. Kroz neobavezni kontakt predstavnici kompanije bolje upoznaju talentovane ljude, saznaju šta rade, kako razmišljaju, šta vole, kakva su im interesovanja, potrebe, motivacija, ali im istovremeno predstavljaju svoju organizaciju…I onda kada se pojavi potreba – u džepu imaju nekoliko potaencijalnih rešenja koja provereno odgovaraju i profesionalnom i kulturološkom profilu”
“Kažu da ‘zaleđenom’ šniclom možeš da ubiješ čovjeka. Isto tako ‘zaleđeni’ zaposleni mogu da ‘ubiju’ jednog lidera. Rad sa ovakvim zaposlenima je frustrirajuć. Potrebni su vrijeme i energija za mentorstvo, podršku i kreiranje prilika. Neki zaposleni to iskoriste, a neki nikad ne pronađu motivaciju niti preuzmu odgovornost za sebe”
“Neko može da ima poziciju lidera u organizaciji, ali da govori jezikom žrtve, da koristi riječi koje su nabijene nerazumijevanjem, koje su kritizerske, žalopojne ili uvredljive. Kada čujem da neko govori ‘uvjek’, ‘nikad’, ‘svi’, ‘niko’, ‘ne možeš’, ‘moraš’, obavezno zastanem, nešto me žacne, klecne u stomaku. Ove riječi nose pregršt poruka – o limitiranom iskustvu, o ograničavajućim uvjerenjima, o ličnim granicama, o (ne)slobodi izbora, a tako ih često čujemo. Dobri lideri znaju da biraju riječi koje nas privlače i motivišu da pratimo njihovu viziju”.
Izvor: Bizlife.rs
