Pravi obim bogatstva kraljice Elizabete nikada nije objavljen u javnosti, ali procjenjuje se da iznosi stotine miliona funti.
Otkriveni vladini dokumenti pronađeni u Nacionalnom arhivu Ujedinjenog Kraljevstva otkrivaju da je privatni advokat kraljice Elizabete vršio pritisak na političare da promjene zakone kako bi njeni udjeli mogli ostati neotkriveni, navodi se u izvještaju The Guardiana u nedjelju.
Nakon navodne intervencije Buckinghamske palate, konzervativni ministri tokom vlade Teda Heatha u zakon su uvrstili klauzulu koja je vladi dala mogućnost da firme u vlasništvu „šefova država“ budu izuzete iz novog zakona o korporativnoj transparentnosti.
Izvještaji pokazuju da su se advokati koji su djelovali u ime Njenog Veličanstva pozvali na kraljičin pristanak. Prema ovom sistemu, vladajući monarh se obavještava da li bi zakon mogao uticati ili na kraljev prerogativ ili na privatne interese prije parlamentarnog odobrenja.
Prema arhivskim bilješkama, u novembru 1973. kraljica je bila zabrinuta da će predloženi prijedlog zakona o uvođenju transparentnosti korporativnih akcija izložiti njene finansije javnoj kritici.
Kraljičin privatni advokat Matthew Farrer navodno je razgovarao sa zaposlenima u tadašnjem Ministarstvu trgovine i industrije u vezi sa predloženim novim mjerama u zakonu. Farrer je navodno tvrdio da je kraljica zabrinuta zbog mogućnosti da se otkriju njene privatne investicije.
Državni službenik po imenu CM Drukker rekao je 9. novembra da je razgovarao sa gospodinom Farrerom, koji mu je prenio zabrinutost svog klijenta “zbog rizika otkrivanja direktora kompanije kao akcionara i široj javnosti”.
„To opravdava ne samo zbog rizika od nehotičnog ili indiskretnog otkrivanja drugim ljudima“, nastavio je Drukker, dodajući da „u osnovi zato što bi otkrivanje bilo kojoj osobi bilo sramotno“.
Downing Street je naknadno predložio uključivanje dodatne klauzule u zakonodavstvo koja će omogućiti vladi da određenim firmama da izuzeće od inače obaveznog otkrivanja akcionara. Nakon opštih izbora iste godine koji su na vlast stavili Laburističku stranku, vlada Harolda Wilsona ostavila je prijedlog nepromjenjenim i postao je zakon 1976. godine.
Kraljičin portparol rekao je za The Guardian da je „kraljičin pristanak za parlamentarni proces, u ulozi suverena čisto formalan. Monarh uvijek daje saglasnost na zahtjev vlade“.
„Da li je potreban kraljičin pristanak, odlučuje parlament, nezavisno od kraljevskog domaćinstva, u stvarima koje bi uticale na krunske interese, uključujući ličnu imovinu i lične interese monarha.“
„Ako je potrebna saglasnost, nacrt zakona se, prema konvenciji, daje suverenu da ga odobri samo po savjetu ministara i kao stvar javne evidencije.“
Uprkos korištenju kraljičinog sistema pristanka, koji je obično zabilježen u snimaču parlamentarne rasprave „Hansard“ prije trećeg čitanja zakona, ne može se naći takvo obavještenje o saglasnosti za zakon iz 1976. godine.
Izuzeće je dato gotovo odmah nakon odobrenja zakona kompaniji koja se zove Bank of England Nominees Limited, pod kontrolom najviših zvaničnika Bank of England, a koja je prethodno istaknuta kao potencijalni lijevak kroz koji kraljica posjeduje akcije.
Izvor: Logicno.com
